Elke week post ik hier één werk van een kunstenaar die mij inspireert en uitdaagt om zelf te schilderen.
Simon Schrikker is een naam waar je in Nederland bijna niet om heen kan. Hij woont en werkt in Rotterdam.
Zijn schilderijen lijken een gevecht tussen vorm en inhoud, tussen materiaal en afbeelding. Het zijn schilderijen van voornamelijk honden en sinds een tijd ook haaien en inktvissen.
De reden waarom ik Schrikker’s werk zo goed vind is omdat de dieren die hij schildert zo goed passen bij zijn manier van schilderen. De dieren zijn wild, woest en gevaarlijk net zoals Schrikker schildert. Hij probeert niet zomaar een hond te schilderen, maar hij wil dat de verf uiteindelijk de hond wordt. Het materiaal wordt uiteindelijk de verbeelding. In sommige gevallen, zeker bij zijn nieuwste werk, wordt de afbeelding uit de verf getrokken, alsof het uit de onderste laag opdoemt. Zoals een haai uit de diepte van de oceaan op zijn prooi afkomt.
Ondanks dat het werk van Schrikker behoorlijk figuratief is, zie ik ook een link met het abstract expressionisme van o.a. Franz Kline en De Kooning. Dit verband komt omdat de afbeelding uit het materiaal opdoemt, maar er ook weer in verdwijnt, waardoor je je gaat afvragen waar je nou eigenlijk naar zit te kijken, wat zie je nou werkelijk.
Schrikker is voor mij een echte schilder schilder, hij schildert puur vanuit de gedachte van verf, wat doet verf en hoe verander je dit materiaal in een afbeelding zonder dat je de kracht van het materiaal verliest.
Verf, verf, verf is het devies.
Simon Schrikker – Zonder Titel, Olieverf op doek, 190 x 120 cm, 2010
Zware kost, heftig, emotioneel en kracht.